Oost Europa

Wit-Rusland & Oekraine,

Ik zou het bijna vergeten vermelden, maar voor mijn bezoek aan Tjernobyl ben ik even buiten de Eu geweest. Meer bepaald Wit-rusland & Oekraine. Een toertje van om en bij de 1000 km extra. Door bossen, weilanden en laaaaaange vlakke wegen.

Na polen wou ik op 1 dagje door wit-Rusland fietsen naar Oekraine toe. Dit was echter buiten de grenswachten gerekend. Na eerst nog een stuk Bialowiezawoud te hebben gedaan zette ik in een rechte lijn koers naar de grens met Oekraine. Na een tripje van 130 km kom ik op 8 km van de grens een controlepost tegen en wordt ik tegengehouden. Geen van de militairen spreekt Engels dus met handen en voeten leggen ze me uit dat ik moet wachten. Er komt iemand van het bureau, die me uitleg zal geven. Na een uurtje wachten blijkt dat ik de grens niet over mag. Enkel Oekraïners en Wit-Russen mogen de grens passeren. Ik moet 80 km rondrijden waar ook buitenlanders de grens over mogen. Als ik vraag waarom, is de reactie “because it is a rule”. Geen discussie mogelijk. Dus rondfietsen maar.

Nu ja, dit gaf me wat extra tijd om het land te verkennen. Eens je de hoofdweg verlaat ga je 30 jaar terug in de tijd. Zowel in oekraine als Wit-rusland. De asfaltwegen veranderen of in zandweggetjes ofwel in putten met af en toe een stukje asfalt tussen.

De huisjes bestaan vooral uit hout met asbestlagen. En auto s zie je er nauwelijks. Eerder fietsen, brommertjes of paard en kar.

 

De bevolking hier is vaak zo arm de ze zich geen auto kunnen veroorloven. Overleven is hier dan ook hun voornaamste bezorgdheid. Enkel de ortodoxe kerkjes zijn vol kleur, en goed onderhouden

 

Een voordeel was wel dat je prachtige kampeerplekjes kan vinden. Langs een riviertje, meertje, weiland,..

Af en toe ben je omsingeld door een oma die haar koeien naar huis brengt. Ben je een attractie voor de plaatselijke jeugd. Maar zie je ook overal beversporen, een visser die je eten wil aanbieden of een prachtige zonsondergang.

De warme droge dagen werden telkens afgewisseld met een knallend onweer. Dit maakte de uren slaap redelijk beperkt. Maar de mensen waren zeer vriendelijk! Zo werd ik op een van mijn dagen voorbijgefietst en uitgenodigd om wit-russische specialiteiten te komen eten. Nadien mocht ik dan mijn tentje opzetten in de tuin.

Nu nog even de grenscontrole zelf. 7 controles zijn er nodig. Gelukkig kan ik met de fiets de lange files passeren want anders sta je daar menig uur te koekeloeren. Zo bleek voor de 150 km van Minsk naar de grens via de grote weg incluis grenscontrole dat ik met de fiets even lang onderweg was dan een personenwagen.
Bij de controle telkens hetzelfde patroon. Eerst paspoortcontrole en een briefje. Dan paspoortcontrole en een stempel op het briefje. Derde stap paspoortcontrole, briefje afgeven en stempel in het paspoort + controle van de bagage. En dan 4e controle van het paspoort voorbij de grenspost en dan het zelfde patroon om het volgende land binnen te mogen. Lang leve Shengen.

Na het platteland: de steden. Vaak via grote wegen, halve autostrades waar je bijna niets van verkeer hebt. Vanaf 50 km van de stad kan je beginnen spreken van drukte en dan ook oppassen geblazen. Fietsers zijn daar zeer zeldzaam en je moet dus wel wat uitkijken hoe de automobilisten met jou omgaan. Slalommen, stoppen, starten maar nadat de eerste schrik om overreden te worden weg is eigenlijk wel nog tof.
Net voor ik Kiev binnenkwam ben ik nog even gast geweest op een huwelijk, de bruid en de bruidegom vonden wat ik deed prachtig en boden me eten en een glaasje aan.

Dan Kiev zelf, op vlak van mobiliteit pure chaos. Een rondpunt is geen rondpunt maar ligt gewoon midden op het kruispunt en je moet er links van rijden. Een pechstrook, nu ja dat is gewoon een extra rijstrook om in te halen. En links of rechts inhalen maakt geen verschil. Zo snel mogelijk, dat is het doel.

De stad is wel volledig anders dan het platteland, hier is de 21ste eeuw wel ingetreden. Overal dure auto’s, veel winkels terrasjes, marktjes,… Sinds de revolutie een aantal jaar terug heeft Kiev een omslag gemaakt naar een westerse stad en iedereen wil hip zijn, fixies inclusief. Na wat zoeken vond ik ook enkele veggi restaurantjes. Maar echt milieuvriendelijk kan je ze daar niet noemen. Ze hebben een gigantisch afvalprobleem. En sorteren kennen ze niet. Bijna alle energie is er ook nucleair. De stad zelf is wel heel toeristisch en staat vol gouden koepels en kloosters. En het is er spotgoedkoop. Van de oorlog met Rusland merk je weinig tot niets buiten hier en daar een Oekraïner die mijn mening vraagt over Poetin.

Na Oekraïne ben ik opnieuw naar Wit-Rusland getrokken. Dit om Minsk te bezoeken waar een oude studiegenoot woont. De stad is volledig verschillend van Kiev. Communistische gebouwen , niets van fietsers, autostrades die dwars door de stad lopen en veel minder kleurrijk. Het land wordt ook geleid door een dictator die ten midden van de crisis een duur paleis voor zichzelf liet bouwen. Op de rivier in het midden van de stad toonde het leger net zijn kunstjes, hun uniformen doen nog denken aan de Sovjettijd. Evenals een van de laatst overgebleven standbeelden van Lenin. Wel hebben ze de rivier bewust natuurlijk ingericht om zo paarplaatsen voor vissen en watervogels te voorzien. Veel van het groen in de stad is echter aan het verdwijnen voor woontorens die overal als paddenstoelen uit de grond schieten. Het is een stad in volle groei en ontwikkeling, maar mist toch enige gezelligheid.

En nu op naar de Baltische staten.