De Alpen
Na nog een avond genoten te hebben van een prachtige zonsondergang in Freiburg zijn we vertrokken richting zwitserland en de Alpen. Een zeer zware
4-daagse met iedere dag minstens 1 stevige klim en flink wat kilometers boezemde me toch wat angst in.
De eerste etappe van Freiburg naar Zürich ging dwars doorheen het zwarte woud. Zeer mooi maar toch pittig. Zeker de eerste klim naar 1200m. Je had wel een zeer mooi zich op de Rijnvallei en de Vogezen in de verte met de windmolens bovenop de bergen
Als we opnieuw de Rijn oversteken is het om Zwitserland binnen te komen. De neutrale staat, als een witte vlek in het midden op de kaart van EU landen. De grenzen zijn nog steeds beschermd met bunkers en / of springladingen onder de bergpassen.
Ook de dienstplicht is er nog steeds van kracht.
Waar ik enorm door verrast was is de fietsinfrastructuur. Duidelijk aangegeven fietsroutes, met afstanden, namen en op mooie geasfalteerde baantjes om het fietsverkeer van doorgaand autoverkeer te scheiden. Ook heb je op de drukke verkeerspunten opnieuw voorsorteerstroken voor de fietsers, met aparte verkeerslichten ook op hoogte van de fietsers.
Na een pittige 130km aangekomen in Zurich, waar de zomerse hitte ook heeft toegeslagen. Het leek wel of zowat de hele stad in het meer of de rivier aan het zwemmen was. Het verkoelende water dat trouwens ook de volledige stad van energie voorziet. Dit na een beslissing door de inwoners, waardoor de stad volledig op hydro energie draait momenteel. In de binnenstad zie je ook talloze tramlijnen en een goed georganiseerd openbaar vervoer.
Qua accomodatie wel net iets minder. Het hostel was volboekt en de backpacker bevond zich op de 3e verdieping. Dan maar de fiets en alle bagage 3 etages naar boven zeulen. Pittig maar het uitzicht vanop het dakterras maakte dit nadien meer dan goed.
De volgende ochtend vroeg ben ik dwars doorheen Zwitserland gereden, naar Davos toe. Een tochtje van 190km met wat stevige beklimmingen is met 40 kg extra bagage toch wat van het goede teveel 😉
Onderweg ook langs Lichtenstein, dat ministaatje tussen zwitseland en oostenrijk, gepasseerd. Ik was er voorbij voor ik het goed en wel doorhad.
Terwijl ik genieten van de frisse berglucht en de mooie landschappen kom ik aan te Davos. Alweer zo’n plek waar 1 maal per jaar alle regeringsleiders samen komen om een heel dure koffie te drinken en zich belangrijk te voelen. Het heeft wel iets om hier als geëngageerde jongeling de party te komen ‘crashen’. Ik sla mijn tentje dan ook iets verder op, een gezellige camping ligt me beter dan een luxueus resort.
S’nachts wordt ik in Davos zowaar bijna bestolen door een sluwe vos (no pun intended). Na 3 pogingen heeft ie een fietstas uit mijn voortent enkele meters kunnen meegraaien.
Ik heb hem voor deze moed en zelfopoffering het stukje half gesmolten kaas dat ongetwijfeld zijn oorspronkelijke doelwit was als beloning gegeven, en alle tassen veilig in mijn tent gelegd.
De derde dag doorheen de Alpen was er een van smelten in de hitte en pijnlijke beentjes. Onderweg heb ik een fransman ontmoet die met zijn zonnefiets onderweg was.
Toch wel handig zo een schaduw/ regendakje, bedacht ik me. En een pak ecologischer dan de vele motorrijders en auto’s die me voorbij zoefden. De insteek van mijn hele tocht komt zonder dat ik het echt van naaldje tot draadje heb uitgetekend altijd weer op de meest onverwachte momenten naar boven. Zo spot ik in een klein Zwitsers bergdorp een heuse installatie die de onwelriekende output van de bekende bergkoeien omzet in energie.
Vandaag heb ik de fameuze Stelvio overwonnen. Gelukkig maakt hij geen deel uit van mijn traject (ik deed het dus puur voor de sport) en kon ik dus alle bagage aan de voet achterlaten, maar wel op mijn trekkingfiets die nog altijd een slordige 10 kilo meer weegt dan een klassieke racefiets. Deze mythische col is vooral gekend van vele heroïsche Giro- en Tourpassages. Van Thomas de Gendt die hier een aantal jaar geleden op magistrale wijze won en ons land figuurlijk in vuur en vlam zette. En van de vele haarspeldbochten.
De weg slingert zich langzaam aan naar boven, tot op een hoogte van 2750m.
Onderweg raap ik Jens Voigt en Frank Schleck op. Zij zijn nog nooit eerder ingehaald en ter plaatse gelaten door een amateur op een trekkingfiets dus willen ze maar wat graag op de foto 🙂
Hieronder nog enkele foto’ van de Stelvio en de voorbije dagen.
En dan nu rust, goed eten, me denkbeeldig laten masseren en dan op pad in Italië. La dolce vita!
Met de fiets door Europa voor het klimaat 